اثر طبّى وضو و نماز از دیدگاه دو طبیب مسیحى
|
یک طبیب نصرانى ـ که با میزبان خود از بغداد براى عیادت و معاینه ى یکى از بزرگان، به نجف آمده بود، چون میزبان، رسم نجفى ها را مىدانست که در آن وقت اگر بچّه ها مى فهمیدند که کسى نصرانى یا یهودى است، خدا مى داند چه بلاهایى به سر او مى آوردند، پیوسته به طبیب مىگفت:
وقتى معالجه تمام شد، زود به بغداد برگردیم و نمى توانست علّت نماندن در نجف را براى او بیان کند؛ ولى از سوى دیگر آن طبیب مجذوب قبّه و بارگاه حضرت امیر ـ علیهالسّلام ـ شده بود و نمى توانست به میزبان خود اظهار کند .
مى گفت: علّت این که آقایان علما بیشتر به حبس بول مبتلا مى شوند، آن است که بر وضو محافظت مى کنند؛ ولى طبیب دیگر نصرانى در کوفه یا بغداد به عیادت مریضى رفته بود و دیده بود بیمار وقت عصر پیش از آن که نمازش قضا شود، در کنار نهر فرات یا دجله وضو گرفت و به نماز ایستاد، به او گفت: شما مسلمان ها مى گویید ما دروغ نمى گوییم، پس چرا تو به من دروغ گفتى؛ زیرا وقتى که از تو پرسیدم: ورزش مىکنى؟ گفتى: نه خیر، و حال این که الآن دیدم در کنار نهر ورزش مى کردى؟! آن شخص بیمار گفت: ورزش نبود، این یکى از مراسم دینى و مذهبى و عبادت ما بود که انجام دادم، و هر روز سه بار آن را تکرار مى کنیم. طبیب پرسیده بود: چرا آب به صورت خود زدى و دستهایت را شستى؟ گفت: آن هم وضو، و شرط صحّت و قبولى آن عبادت است. طبیب در جواب گفته بود: آب ریختن در وقت صبح بر روى صورت، پیشانى و نیز روى آرنجها، کار شیر کاکائو را مى کند و براى نشاط و سلامتى انسان نافع است. |
برگرفته از سایت آیت الله بهجت
موضوع مطلب : اشارات!, حدیث و روایات
.jpg)
