یک طبیب نصرانى ـ که با میزبان خود از بغداد براى عیادت و معاینه ‏ى یکى از بزرگان، به نجف آمده بود، چون میزبان، رسم نجفى ‏ها را مى‏دانست که در آن وقت اگر بچّه‏ ها مى ‏فهمیدند که کسى نصرانى یا یهودى است، خدا مى ‏داند چه بلاهایى به سر او مى ‏آوردند، پیوسته به طبیب مى‏گفت:
 وقتى معالجه تمام شد، زود به بغداد برگردیم و نمى ‏توانست علّت نماندن در نجف را براى او بیان کند؛ ولى از سوى دیگر آن طبیب مجذوب قبّه و بارگاه حضرت امیر ـ علیه‏السّلام ـ شده بود و نمى ‏توانست به میزبان خود اظهار کند .

 مى ‏گفت: علّت این که آقایان علما بیشتر به حبس بول مبتلا مى ‏شوند، آن است که بر وضو محافظت مى‏ کنند؛ ولى طبیب دیگر نصرانى در کوفه یا بغداد به عیادت مریضى رفته بود و دیده بود بیمار وقت عصر پیش از آن که نمازش قضا شود، در کنار نهر فرات یا دجله وضو گرفت و به نماز ایستاد، به او گفت: شما مسلمان‏ ها مى ‏گویید ما دروغ نمى ‏گوییم، پس چرا تو به من دروغ گفتى؛ زیرا وقتى که از تو پرسیدم: ورزش مى‏کنى؟ گفتى: نه خیر، و حال این که الآن دیدم در کنار نهر ورزش مى ‏کردى؟! آن شخص بیمار گفت: ورزش نبود، این یکى از مراسم دینى و مذهبى و عبادت ما بود که انجام دادم، و هر روز سه بار آن را تکرار مى‏ کنیم. طبیب پرسیده بود: چرا آب به صورت خود زدى و دست‏هایت را شستى؟ گفت: آن هم وضو، و شرط صحّت و قبولى آن عبادت است. طبیب در جواب گفته بود: آب ریختن در وقت صبح بر روى صورت، پیشانى و نیز روى آرنج‏ها، کار شیر کاکائو را مى ‏کند و براى نشاط و سلامتى انسان نافع است.